ژئوسل ها در اوایل دهه 80 اختراع شدند. استفاده اولیه از این فناوری برای ساخت جاده ها بر روی خاک‌های نرم برای استفاده نظامی بود.

امروزه ژئوسل (Geocell) نه تنها برای ساخت جاده‌ها بر روی خاک های نرم و تثبیت شیروانی‌ها استفاده می‌شود، بلکه برای کنترل فرسایش شیب‌ها و کانال ها و همچنینی برای ساخت دیوار های حائل نیز استفاده می‌گردد.

ژئوسل از پلی اتیلن سنگین با چگالی بالا (HDPE) ساخته می‌شود.

ژئوسل سلول‌های پلیمری سه بعدی هستند که مانع حرکت جانبی مواد پر کننده، افزایش استحکام ساختاری و قفل شدن در مواد برای محافظت در برابر فرسایش می‌شوند.

دیوارهای سلولی سوراخ دار ژئوسل باعث جریان آب طی شبکه می‌شود و کاربردی عالی در آب رسانی در زمانی که که کشت روی ژئوسل انجام می‌شود، دارد.

در ژئوسل‌های پر از بتن، ماتریس پلی اتیلنی به شکل بتن یکدست تبدیل می‌کند.

ژئوسل باعث توزیع بار به سلول‌های اطراف، از حرکت جانبی مواد پر کننده جلوگیری می‌کند و فشار وارده به بستر زیرین را کاهش می‌دهد. به خصوص هزینه‌های عملیاتی را کاهش می‌دهد و هزینه تعمیر و نگهداری را به حداقل می‌رساند.

در صورتی که از ژئوسل در زیر آسفالت استفاده شود، باعث کاهش ضخامت آسفالت می‌گردد.

عمر آسفالت را به چند برابر افزایش می‌دهد و هزینه‌های نگه داری را در روسازی‌های صلب و انعطاف پذیر کاهش می‌دهد.

کاربرد های ژئوسل در عمران